CROSSROADS sangandaan 2nd Edition


Life
gets better…I am now 53 years old and proud to now have those signs of getting
closer to the twilight zone – wrinkles that are getting deeper, white hair, age
spots and all. Grateful that I still can
do a 30-minute workout a day though no longer the gym rat that I used to be.
Time gently robs my strength and agility so as not to freak out, I guess. To age with grace.
I
used to pile up empty boxes of bath soaps and toothpastes on our house walls.
And once I did a landscape in front of the house – a small garden with rocks
and pebbles, dried tree branches and driftwoods for orchids and other
ornamentals. “Wala lang” as
today’s generation would usually equip. I have always been a salesman – from pandesal
and puto’t kutsinta, candies and sweet banana cues as a kid to cellphones
and beepers, bath soaps, encyclopedias and water ala Nora Aunor. “Okey lang” because life was
economically challenging then. Aside from being an entrepreneur at an early
age, I was also an unofficial member of Kilusang Manggagawa ng Pilipinas
for having been a carwasher, a Nurse aide, a street worker, a teacher to name a
few and, throughout those years, as an assistant to Papa and Mama, the
breadwinners of our family. “Sige
lang” as Mama would often say. This
will pass.
“Wala
lang?” I really don’t think so. Life is a school where grades have no value
but lessons…to test and to form one’s character. Those years of piling empty boxes, of
mounting soils and pebbles must have given me the inspiration to make a
difference, must have taught me to be creative and innovative, and must have
pushed me to shovel better opportunities and possibilities. Take the risk because there is more to what
is.
“Okey
lang” even when life gets
tough. To survive is a given because of
instinct. But to be exposed to the harsh
realities of life at an early stage has been a privilege and a blessing. It brought me down to my knees and
appreciated God’s compassion and generosity. I have already lost count of the
times I was literally empty-handed but, each time, God has always provided for
me with. Through the years, He has
always been my God of providence.
“Sige
lang” since this will pass. This life and everything that it contains
will surely pass…here today gone tomorrow. Sorrows and joys, victories and
vanities, emptiness and fullness. All
will pass. I am not one who sits in a
corner when something is not right. I am
not known for self-pity. I’d rather
shout and dream and plan for what’s next and move on. Life is tough, yes, but it’s so beautiful to
incriminate it with negativities. Life has been kind enough to teach me
positivity. It’s simply good.
Looking
back and looking forward. I am now in
the middle of a life that has full of remembrances and still full of
possibilities; reminiscing and becoming.
I was and will always be the Potter’s clay…grateful for what I have
become now and will surely be grateful for what will I become tomorrow.
And
to all the people I have met and have helped me become who I am now, most
especially the people of Crossroads, allow me to share with you the joy of
being blessed. I hope and pray that I have been and will continue to be a
blessing to you as well.
Cheers
to the Giver of life!
Amazing Stories of Redemption... and Gratitude
He
was thrown out of their house at the age of 10 after being accused of stealing
money from their own store, a crime he honestly did not commit but by an adult
relative, his father’s sister. He had no
courage to tell the truth because he was just a kid. His father, unable to control his anger,
kicked and punched him no end. He cried
out loud and begged his father to stop but the father was stone deaf. His ordeal just started.
He
was put in a sackcloth, was hanged on the staircase and was made a punching
bag. Soon he decided to stop
crying. He was simply too tired. His body was too weak to wail for more.
He
was taken down, removed from the sackcloth but only to be kicked out again and
again. His father mightily told him to
leave the house. He ran as fast as he
could, disgusted and bitter, and angry at the same time. Many questions filled his mind but one thing
topped them all: where would he sleep?
The heavens were seemingly uncooperative as heavy rains started to flood
the streets. He was wet all over but he
could not care less. His eyes were busy
looking for a shelter, and soon after he found one, a street corner that became
his home… for a long while. His ordeal continued.
Another
wizard of the street was born. It was
easy for him to learn the trades: pickpocketing, pagpag-eating,
gambling, smoking, sniffing marijuana and peddling anything that helped him
survive. A smart kid he became. A hardened heart that learned how to crook,
unlearned how to cry.
He
grew up to be suspicious and secretive…a man of few words, as they say because
everything he kept inside – all the pains and bitterness, his anger towards his
father most especially. He blamed his
father for forcing him to become the person he never thought he would be – a
street dweller, dirty, unkept, full of itches and sores, and always on the run
for his precocious life. When will his ordeal end?
How
to forgive an unrepentant father? How to
let go of an inner rage? How to live in peace? These, among other things,
preoccupied his mind…questions of a grown up man but who remained a kid at
heart – constantly longing for affection, father’s love and proper
attention. He knew somehow that one day
he would be facing these issues squarely and maturely. And that day happened when he finally took
the first step of being admitted in a recovery program and thereupon entrusted
himself to the process of regaining back the self he had lost during his
childhood.
It
was not an easy journey. He would slip
and fall, would sway on the side, or would take wrong turns. But he persisted. He just had to keep on moving forward
believing that it was the right thing to do.
He has already forgiven the man who hurt him most and is now living in peace, calmly taking each day as an opportunity to make himself a better man. His cross was over…and on the road he has nothing but his being sober.
Let his name be “Bob”. Slowly and vividly I can still imagine how he opened his mouth and started to share his struggles on drugs and how he has been enslaved by his addiction.
He had almost lost everything and already suffering for being empty-handed. Disowned by his family that could not figure out what really went wrong, he felt somehow hopeless and thought that there was no cure for him any longer. He already lost his wife. His kids did not want to see nor talk to him anymore. His life was going nowhere. He blamed his family for all his miseries. They never appreciated him for all his efforts to be clean anyway. He was despised rather than valued. His sobriety lasted only for two (2) weeks. His utter expression was “I’d rather get high”. Six months ago, he once again made an effort to abate the abuse and to take the good road. His effort lasted for nearly a month. He was totally clean until something happened: his dad lost his watch and was blamed. He shrieked at the top of his voice and said “I’d rather get high”. And so he did.
He talked and talked for hours, then paused for a while and bluntly whispered to me, “Did I mention to you that I was already sober for several weeks now but I went here to get high because I had a fight with my wife. Nobody really cared for me so I’d rather get high”.
Suddenly we heard a huge knock, the door was opened and policemen entered. In a split of a second, I was handcuffed and was on my way to the station. In the station, several hours had passed and I began to wonder where was Bob. Why was I separated from him? Why was I alone in my cell? Loneliness was creeping in.
But the police answered reluctantly, “pot session? There was no pot session. You had no companion. You were caught alone. You can even check the records and crime witnesses, you were alone”. At that point my body shivered and it hit me. I was silent for hours. I was in a state of shock. “What have I done to myself”?
Few months after, I was out on bail. My family has decided that I will have to stay here at Crossroads. We believe that this place will be instrumental for a new life. Now I’m well and reconciled with my family. Addiction is long gone and hopefully I could start anew. Thanks to Crossroads
Bro. Gerome
Nothing
unusual on that day. She woke up early
in the morning to prepare for her daily routine. Her mind was empty and just went on wherever
it wanted to go. Her stomach was empty
for there was nothing to eat anyway.
What else is new? This has been
her life ever since she was thrown out from home by her own family who treated
her as a disgrace. For almost five years
now, a makeshift in a traffic island along busy streets of Manila has been her
home. There she has a great view of cars
to dirts and people from all walks of life.
Their movements fancy her and somehow occupy most of her time.
Nothing
unusual, but not before that day ended.
After waking up, she gathered her belongings and hid them behind trimmed
ornamentals. She covered her head with a
worn out piece of cloth, took her child in her arms and covered him with malong
exposing only his tiny face. He was
still asleep and soundly for hours now and for more. Their role of the day was about to begin…as
beggars…she with a child for sympathy purposes, if only to survive. The day was almost over when a car stopped in
front of them, rolled down the window, and someone from the car talked to her
for few minutes until the traffic light turned green. The car sped fast and gone from her
sight. Her child was gone too.
He
was brought to the hospital for treatment.
He has been drugged by his own mother to stay asleep while begging. Enough of the sedation.
Scarred
by this horrifying past, he tried to live as normal as possible with his foster
parents. He was provided with anything
that will make him happy and secured. He
was sent to good schools. He was
prioritized. He was sheltered and
showered with nothing else but true love.
But anything or anyone was never enough for him. The past continued to
haunt him. He was too weak to break away
not only from the trauma, but from the drugs that must have been in his system
since infancy. He craved for it and soon after he became its slave.
Life
at Crossroads was a rest for him. He was
simply too tired to run away from his past that broke his being, and run after
the drugs that enslaved him. The traffic light has turned red…time to stop and
not just for a while.
He
stayed at Crossroads for a longer period of time. There were too many to sort out and his young
age cannot just do the sorting at once.
One day at a time.
Hang on.
All good things come to
those who wait.
Trust God. Trust yourself.
Let go and let
God.
Unwritten philosophies
he has learned to keep and believe.
Nothing
unusual on that day. His son woke him up
and requested for a cereal. Thanks to
his son, his daily alarm clock. He is
always on time for his office works.
Bata pa lamang ako ay kilala ko na si Father na nagmimisa sa kapilya na aking pinaglilingkuran bilang miyembro ng choir. Ngunit mas lubos ko siyang nakilala nang ako ay maging isa sa kanyang mga iskolar. Sa una, ako ay nagkaroon ng agam-agam kung ako ba ay karapat-dapat na maging iskolar dahil una, isa lamang naman akong pangkaraniwan na mag-aaral, pangalawa naman, ako ay nag-aaral na sa kolehiyo na may kursong edukasyon at higit sa lahat upang maging iskolar ni Father Clifford, kailangan ay Sikolohiya ang aking maging kurso na kung saan hindi ako pamilyar. Sa tulong ng ilang tao na nagkumbinsi at para na rin makabawas ako sa gastusin ng aking mga magulang sa pagpapa-aral sa akin ay kinuha ko ang oportunidad na dumating sa akin. Isinantabi ko na rin ang posibilidad na ako ay maging guro, at inisip ko na lamang na marahil ay hindi ko tadhana na makapag-turo sa mga bata. Naging maayos ang pag-aaral ko sa unang taon ko bilang isang iskolar, ngunit naging mahirap sa akin ang mga sumunod na taon. Maraming beses na sumagi sa aking isipan na “kaya ko ba talaga ‘to?” Pero sa tuwing ako ay nag-aalangan sa aking sarili, lagi namang nariyan si Father Clifford na naniniwala at sasambitin ang mga katagang “kaya mo yan, ikaw pa ba?”
Nang makapagtapos naman ako ng pag-aaral, sinabi sa akin ni Father na ako ay magiging Guidance Counselor sa school na kanyang pinapamahalaan. Nang magsimula na ako sa aking trabaho, sinabihan ako na kailangan ko ring magturo sa pre-school. Nagkaroon na naman ako ng pag-aalinlangan bagaman may 18 units ako sa edukasyon, hindi ito ang aking nakasanayan lalo na’t sa mga bata ako magtuturo pero narinig ko na naman kay Father ang salitang “kaya mo yan, ikaw pa ba?”. May isa pang pagkakataon na nawalan ulit ako ng tiwala sa sarili ko dahil nagkasabay ang activities sa school at yung panahon na kailangan kong kumuha ng licensure examination para ako ay maging isang ganap na Psychometrician. Pero dahil ulit sa dasal at words of wisdom ni Father, nalampasan ko ulit ang pagsubok na dumating sa akin.
Sa kanyang ika-53 kaarawan, hindi man sapat ang salitang Salamat sa lahat ng tulong at tiwala niya ay nais ko pa ring magpasalamat sa kanya dahil ang maging iskolar niya ang isa sa mga itinuturing kong magandang biyaya na natanggap ko. Sana ay mas marami pang biyaya ang matanggap niya nang sa gayon ay mas marami pa siyang matulungan na tao na higit na nangangailangan at maging inspirasyon sa ibang tao na nahihirapan sa buhay. Happy Birthday Father Clifford and God bless po!
Laiza
A. Parafina, RPm
C.O.R.E.
Staff / Psychometrician
CROSSROADS
H.O.M.E for Special ChildrenNagsimula ang Foundation na ito sa
pangalang Anawim’s H.O.M.E for Special Children Inc. noong Setyembre 23, 2011
kasabay ng kaarawan ng aming Presidente
na si Rev. Fr. Clifford G. Gavina, MSHR.
Ang layunin ng programa ay mapaglingkuran ang mga batang may espesyal na
pangangailangan na mula sa mahihirap na pamilya sa bayan ng Antipolo at mga
karatig na pamayanan. Sa unang taon, may
dalawangpung (20) kasapi ang nabigyan ng serbisyo. Hindi naging madali ang pagpapakilala ng
Foundation sa komunidad ngunit dahil sa dedikasyon ng mga tagapaglingkod at
namamahala sa programa gayundin ng mga
magulang na katuwang at kaagapay, ngayon umabot na ang institusyon sa kanyang
ika-siyam na anibersaryo na sa kasalukuyan ay mayroon nang pitumpot-pitong
(77)kasapi.
Noong ika-9 ng Setyembre 2015,
narehistro ang Foundation sa Security Exchange Commission (SEC) sa bagong
pangalan na Sr. Jackie’s H.O.M.E for Special Children Inc. at sa taon ding ito
kinilala ng City Government of Antipolo ang programa na ginagawa nito para sa
bayan ng Antipolo. Ang nasabing
pagkilala ay naging malaking inspirasyon para sa lahat upang ipagpatuloy ang
ating paglilingkod.
Taong 2011. Madalas akong maanyayahan
ng isa sa family friends sa mga pagtitipon sa Antipolo. Lagi naman akong
interesadong dumalo: sa mga trainings at seminar, libreng sine at pa-concert ng
Crossroads, at marami pang ibang activities. Masaya rin at enjoy namang lahat
ang mga isinasama ko sa mga pagtitipon na ito. Doon ko rin nakilala at nakasama
ang mga empleyado ng Crossroads, hanggang sa maging pamilyar na sa akin ang
Antipolo. Unti-unti na ring ibinahagi ni Ate Sheila ang plano ni Father
Clifford na magtatag ng isang Foundation para sa mga batang may kapansanan
hanggang sa inanyayahan na ako na magtrabaho sa Foundation na ito. Natuwa naman
ako at mayroong naniwala at nagtiwala sa
aking kakayanan. Kaya lang hindi naging madali ang aking ginawang desisyon.
Maraming alinlangan: ako’y elderly na, baka hindi ko na kayanin; maraming amo,
mahirap ang trabaho, at baka mas mahirap ang aking magiging katrabaho.
Pinagnilayan ko ang paanyaya. Sa unang
pagkakataon, ako ay magtratrabahong may sweldo.
Hindi gaya noong ako’y nagtratrabaho sa Payatas na boluntaryo.
October 2011 noong ako’y nagsimula sa
Crossroads H.O.M.E. for Special Children, Inc. Halos puro seminar patungkol sa
Community Based Rehabilitation ang ginawa. Medyo mahirap ang paglunsad pero
hindi sumuko ang aming trainor, kaming mga bagong staff at ang Founder na si
Fr. Clifford Gavina. Napagtagumpayang itatag ang Foundation.
Thankful ako na ngayong 2020 ika 9th
year anniversary na at patuloy pa rin ang Foundation sa kabila ng maraming
balakid at pagsubok. At nagpapasalamat din ako sa mga naging kasama ko mula
noon at hanggang ngayon dahil sa mga naibahagi nila sa akin na mga kaalaman at
karanasan, respeto at tiwala. Asahan
ninyo na patuloy akong maglilingkod sa Foundation. Buo ang aking suporta!
Estela P. Rivera
Community Organizer
… a new family to lean on
I started in
Crossroads H.O.M.E. for Special Children through the invitation of a friend. My
daughter, Cherry Red, is mute and deaf. It was not easy for us, her family, to
accept the fact about her condition but with Crossroads, we found a new family
to lean on.
The program of
the Foundation motivates each member to be thrifty and money-wise. In our
Self-Help Group, we have savings wherein we can borrow money to start a small
business. It regularly distributes goods, vitamins, rice and many more, most of
which come from their very supportive and kind-hearted partners that the
enthusiastic staff work with. The National Council of Disability Affairs also
helps the Foundation thru coordinating with the local government in the
procurement of hearing aids for members with hearing impairment, white canes
for the blinds, and wheelchairs for the members with cerebral palsy. Even in
the midst of Corona virus, the Foundation does not stop in extending help to
its needy members: the staff and parent-leaders distribute rice and groceries,
we withdraw from the interest of our savings to buy basic commodities and
distribute them to the members who need them most. Indeed, we are very lucky
that we are part of Crossroads H.O.M.E. for Special Children.
Happy 9th
Anniversary to us all and I’m looking for more to be with you. God bless us
all!
…they are no different
I always remember
the outdoor activities which I expect to happen again soon: the tree planting
activities wherein we gain wonderful experiences with God’s creation, the
leadership trainings and workshops that boost our learning skills and
confidence, the “Family Day Celebration” with our families where we and our
children get to slide and swim in pools, share fun stories and bloopers to make
our day complete, the annual Christmas party that truly warms our hearts and
for making us feel that we are a family.
Tired and exhausted we may have been, but seeing the faces of our
special children painted with nothing but joy and pure happiness is enough
compensation. How great and wonderful
these experiences are that they do not feel different from us.
As parents, we
hope and pray that this pandemic will soon come to its end. Our special children deserve to go out and
have more of these experiences.
Mhel
"You can hear with your eyes and you can speak with
your hands"
A silent world,
that's what some people call the world of mute and deaf people. Allow me to
share a story of one of them, of someone close to my heart…my sister. Her name
is Jessica and she was born with speech and hearing impairments. Having this
kind of disability in our society is a stigma. Some people look at them as
useless members of the society because they are DISABLED. Jessica, as a child,
is a shy type and not expressive person. As much as we wanted to help her to
get at least a check up to know her condition, we just cannot because we were
financially unstable. Until one day, it was in 2011, when one organization
opened its door to Jessica and to others like her. It was only during that time
that we were able to understand Jessica’s condition and needs. Aside from
helping us with our basic needs, the organization also helped us financially
when my sister had to undergo eye surgery.
Jessica is now 21
years old. From being an introvert child, she is now a cheerful, creative and
loud person (literally, especially when she watches her favorite Korean
dramas). She dances well and she loves to sew clothes for her dolls and dogs.
She also helps us in doing some household chores and she can now express
herself confidently to other people. There is great improvement not only in her
physical well-being but also in her behavioral and psychological make up.
She will never
achieve this kind of progress without Crossroads H.O.M.E. for Special Children.
Truly, we are more than grateful and blessed that we found a group of people
that has a compassion to help children with special needs like my sister,
Jessica. Thank you for being an instrument to open our eyes that DISABILITY
WILL NEVER MAKE GOD LOVE THEM LESS.
Their world is not silent after all.
To my sister and
to all the members of Crossroads H.O.M.E. for Special Children, you are not
SPECIAL because you are DISABLE but because you are God’s WONDERFUL
CREATION.
Angelica Tomorogo
May pondo pa rin kami…
Ang anak po namin
ay si Johny Maming at siya ay may hearing impairment. Sa ngayon ay okay na siya dahil napa check up
na siya sa ENT sa Sto. Thomas. Nalaman
po namin kung hanggang saan ang depekto
niya sa pandinig at tainga. Sa amin at sa iba pang mga kasamahan, naging
malaking tulong ng itinatag namang savings group sa bawat sitio. Nakukuha naming dito ang pangangailangan
naming sa pinansiyal, nakakatulong
bilang puhunan sa mga hanap-buhay ng mga nanay o bawat member nito. Sa
panahon ngayon ng pandemic ay may pondo pa rin kami.
Salamat, Crossroads
H.O.M.E. for Special Children. May God
bless us all!
Ate Rosemarie
Makabuluhang
layunin…
Ako ay si Miriam
De Luna 44 taong gulang ngayong taong 2020. Ang kasama ko sa buhay ay si
Florante Bautista Jr. Kami ay nagkaroon ng anak na lalaki nong 2010. Siya ay si John Paul, at siya ay may Down
Syndrome. Sa madaling sabi, siya ay
isang Special Child. Makalipas ang 7 buwan mula noong siya’y ipinanganak ay
nakilala namin ang Crossroads H.O.M.E. for Special Children na itinatag ni
Father Clifford Gavina, MSHR. Nakilala din namin ang kanyang mga kasama na sina
Ate Sheila, Ate Sol, at Ate Estela, na kanyang naging katuwang upang
maisakatuparan ang ibat-iba ngunit makabuluhang layunin at programa ng
Foundation na naging malaking tulong sa pamilya naming may mga special
children.
Ipinagpapasalamat
ko ang medical help ng Foundation para kay John Paul. Wala kaming binabayaran sa ospital sa tuwing
siya’y nagpapacheck up. Ako at ang aking
buong pamilya ay bumabati sa Crossroads H.O.M.E. for Special Children ng HAPPY
9th ANNIVERSARY!
Keep safe
everyone. Stay H.O.M.E. with God.
Ang inyong
kapuso, kapamilya, at kapatid,
Miriam Reyes De
Luna
ENTRY 1
Ako si Bro. Reynaldo
kung tawagin ay boss Rey. Dati’y pumapalag ako nang ako’y dadalin sa Crossroads
Center at nang pagkadating ko doon ako’y galit na galit sa mga kapatid ko pero
ng lumipas ang isang buwan, napagisip-isip ko na mabuti pala na ako’y dinala
dito sa center dahil kung pulis pa ang nakahuli sa akin sigurado sa bilangguan
ako. Maganda na dito sa Crossroads, masaya, malinis ang kapaligiran at maganda
ang mga itinuturo ng mga staff at mas maganda pa kaysa sa mga school na
pinapasukan. Dito kasi ang mga itinuturo ay para sa sarili at kung pano ang
pakikiharap sa tao ng maganda, na kung pano rumespeto at kung papano rin
makakaiwas sa mga hindi magagandang bisyo. Nagpapasalamat talaga ako ng malaki
sa Diyos dahil nakaiwas na ako sa mga kaibigan kong mga addict, malamang
nagsawa na sila sa akin kahihintay dahil halos 1 ½ year na ako dito sa
Crossroads Center. Kaya hindi ko sisirain ang recovery ko dito sa center at
hindi mabibigo mga pamilya ko sa aking pagbabago at hindi masasayang mga pera
nila at panahon sa akin. Ipapakita ko sa kanila na talagang ako’y nagbago na at
hindi na drugs ang hahanapin ko, babae na lang hahanapin ko para magka-pamilya
na rin at magka-anak, para pag nagka-edad na ako ay may gagabay sa akin at para
pag mahina na ako ay may mauutusan akong mga anak ko at suporta din ng magiging
asawa ko. Naisip ko rin na sayang lang mga perang ipinangbibili ko ng shabu at
marijuana dapat pala ito’y itinatabi ko para sa oras na importanteng
pangangailangan ay may bubunutin ako o gagastusin kasi mahirap ding kapos sa
pera at mahirap ding mangutang kung walang mauutangan. Kaya gagawin ko ay
mamahalin ko na lang ng mabuti ang mga perang dumadating sa akin at mananalig
ako ng lubos sa Panginoong Diyos dahil ako’y ipinadala dito sa Crossroads
Center at dito’y nadadama ko na ang aking pagbabago sa aking sarili. YES! YES!
YES! CROSSROADS CENTER!
Source: tinybuddha.com
Entry 2
Love
of family surrounds us in gentility, yet we often turn our backs walking
towards into darkness. I want to bring an end to this foolish pattern. For once
I’ll let myself give in to the serenity of love and breathe in the joy of life.
I let my days pass smiling upon others while
reaching out to my hands in kindness and forgiveness. I should speak from the
center of my existence so that others may know what is within my heart. My we
each feel the endless depth of the touch of love that keep us in and around us.
Finding
love within, we then begin to share our fullness with others. Once you see the
love within yourself you will then see it everywhere
Bro.
Rafael
ENTRY 3
Ako si Bro.
Jay-O, 29 y/o at nakatira sa
Tondo, Manila. Halos isang dekada na rin
akong on and off sa paggamit ng ipinagbabawal na droga. Akala ko noong una ay masaya, hanggang dumating na sa punto na halos lahat ng
importanteng bagay, ultimo mga mahal ko sa buhay ay unti-unti nang nawala at
nasira. Sinira ng droga ang lahat ng
aking pangarap. Na-depress ako, gumuho ang mundo ko. I am totally broken.
Akala ko’y wala
ng saysay ang buhay ko. Isang malaking milagro ang nangyari sa buhay ko simula
nang nadala ako dito sa Crossroads H.O.M.E. for Recovery. Naalala ko noong
nagpa-activity ang isang intern sa UST (for detoxification) kung ano raw ang
wish ko, isinulat ko ay “Peace of Mind”. Masyado na kasing magulo ang pag-iisip
ko noong panahong iyon hanggang sa nagkaroon ng recommendation sa ’kin for
rehabilitation. Dito sa Crossroads,
tinulungan nila akong kalimutan ang lahat ng hindi magandang nangyari sa akin
sa labas. Binigyan nila akong muli ng
“tiwala at responsibilidad”, mga bagay na nawala sa akin noong ako’y nasa labas
pa. Dito natutunan kong pumikit, pumikit ng matagal at manalangin. Natuto akong
ibalik ang tiwala ko sa Diyos, hayaan ang lahat ng mga nangyaring hindi maganda
sa akin, at hayaan ang Diyos. Let go and let God. Tinulungan din nila akong maging optimistic
sa mga bagay-bagay, at higit sa lahat sila ang naging tulay para maayos muli
ang nasira kong pamilya.
I AM PROUD TO BE
A CROSSROADS BABY! 😊
Entry
4
-
Nakakalibang
na kapaligiran.
-
Nagbibigay
nang lungkot at kaligayahan.
-
Nakakatuwang
pagmasdan, kailan ma’y di mo malilimutan.
-
Panahon
ay lumilipas, ngunit sa akin ay mga natutunang walang kupas
-
Ang
lahat nang nakaraan ay hinubog para sa kaalaman.
-
Magmasid
at mangarap sa tulong ng Diyos ako ay nagpapasalamat.
-
Ang
buhay sa crossroads ay may kinabukasan.
Ako
si Jethro na nabigyan ng pagkakataon manirahan sa bahay ng pagbabago. Dito
unti-unti kong ibinabalik ang tunay kong pagkatao, ang pamamahal sa sarili at
pagmamahal sa kapwa. Sa tulong ni Tatay Clifford, ng mga kapatid at buong
pamilya ng Crossroads, ako ay buong pusong nagpapasalamat sa Panginoon sa
pagmamahal atbiyayang aking natanggap.
Bro.
Jethro
Source: foxnews.com
ENTRY 5
Nagkaroon ng
kulay ang buhay ko dito sa Crossroads. Ang Diyos ang gumawa ng paraan para
baguhin ko ang pananaw ko sa buhay. Ngayong ako’y maayos na at nasa tamang
direksyon na ako. Ipinapangako ko sa
aking Ina na hinding-hindi ko na sasayangin ang lahat ng mga pagkakataon na
ibinibigay niya sa akin. Naaalala ko noong birthday ng aking Ama, umiiyak siya
sa akin at nakikiusap na ako’y magbago na pero hindi ko siya pinakinggan. Wala
na aking Ama at hindi na niya nakita pa ang aking pagbabago. Kung nakinig lang sana ako sa kanya noon,
baka kasama ko pa siya hanggang ngayon. Sa aking mga magulang, salamat sa
pag-aaruga, pagmamahal, at walang hanggang pang-unawa. Patuloy akong magsusumikap upang makamtan ng
lubusan ang pagbabagong inyong pinapangarap para sa akin. Ako si Bro. Erwin, 31 years old, taga
Marikina City.
“Salamat Itay”Bro. Ezra Noong ako’y
tumitiranawala ang aking
panlasa,pati radio at
kalderoay binebenta ko,
matustusan lang
ang bisyo solb nanaman ako Lahat ay nagibanang tanggapin
moa ko. lalo ng ng
tinulunganninyo ako Kalimutan mga
mapapait na ala-ala , at
pinalitan ng magandang
karanasan. Ako’y natuwa ng
natutunanglumapit sa kanya
at muling bumalik
ang akingkonsensya. Salamat sa lahat
nginyong itinuro.aking babaunin,
kahitsaan man ako magtungo.
"Sa Bahay ng
Pagbabago"Bro. Benito Sa aking
paglalakbay sa landas ng buhaySakit at lungkotMinsan ko nang
naranasan. Ngayon ako’y sa
sangandaanTila isang
gintong isinalang Sa apoy para lumabas ang taglay na kinang Sa Sangandaan
kung saan unti-unti Nalaman at natutunan ang maliAt tama sa
landas ng aking buhay Ngayon sa positibong
paraanMga pagsubok
haharapin naBagong pag-asa
ang tinatatanaw. Sa Sangandaan
kung saan akoNagkaroon ng
panibagong pananawNatutunan kong hindi pala
ako nag-iisa.
“Dear Love”Bro. Ezra
Nang makita
kita,gusto sana
kitangmakilala. Sa ganda mong
mukha,Ako’y natulala. Gusto sana kita
pansininNgunit ako’y medyomahinhin. Pinapangako ko
sa ‘yo,iingatan ko ang
puso mo.‘Pag nagkatuluyan
tayo. Kaya’t wag nangmalumbay,dahil kasama moako maghihintay. Sa kahit saan
pumuntadoon lang tayomagsasaya. Kaya sana…maging tayo na
lang…sana.
Magtanim ay ‘Di Biro “para siya sa farmers”Bro. Jan Michael Kung noong bata ka, tinisod, pinahiyaBinatukan at tinawag ka pang kutong lupa,Nilabas ang kamao at tinago ulit sa bulsaDahil ‘yan ang turo ng iyong ama’t ina. Ngayon anong plano mo sa galit na naranasan mo?Ipapasa mo ba ito sa katabi mo?Kung uulit ang proseso, kakalat sa ibang taoMalamang bago maghapunan naibalik na yan sa ‘yo. Ngayon malaki ka na, antaas na ng iyong bakodHindi ko na nakikita ang iyong pusoKailangan ko pang humingi ng tulong sa akyat-bahayPara makita ko ang iyong tunay na kulay. Kailan ba ang byahe, andami mo namang bagaheBaka pwede na iwan mo muna ‘yan sa kalye. Aray! Saklap ng buhay, araw-araw pagkatao mo’y namamatayWalang iba kundi sarili mo ang sisisihinMga letra ng pangalan mo wala nang ibig sabihinSino ka? Malay ko, tanong mo sa umapi sa ‘yoPero wala namang nagbagoYung kalat mo inipon mo, ayan tuloy natabunan mo,Subukan mong hubarin ang iyong maskaraMatutuwa ka sa iyong makikitaAt kahit ano pang sabihin ng ibaBuong-buo sa ‘yo na pogi’t maganda kaAt yung balikat mo hindi na mangangawitSa galit, poot at kung ano-ano pang
nakasabit Magtanim ay di biro…Lalo na kung galit yang tinanim moPag yan di mo nilabas, mapapanis yan bukasAt kung sakaling maulit ito, puputok yang dibdib moLalabas ng wala sa lugar, lahat tuloy asar sa ‘yo.
Nagsimula ang Foundation na ito sa
pangalang Anawim’s H.O.M.E for Special Children Inc. noong Setyembre 23, 2011
kasabay ng kaarawan ng aming Presidente
na si Rev. Fr. Clifford G. Gavina, MSHR.
Ang layunin ng programa ay mapaglingkuran ang mga batang may espesyal na
pangangailangan na mula sa mahihirap na pamilya sa bayan ng Antipolo at mga
karatig na pamayanan. Sa unang taon, may
dalawangpung (20) kasapi ang nabigyan ng serbisyo. Hindi naging madali ang pagpapakilala ng
Foundation sa komunidad ngunit dahil sa dedikasyon ng mga tagapaglingkod at
namamahala sa programa gayundin ng mga
magulang na katuwang at kaagapay, ngayon umabot na ang institusyon sa kanyang
ika-siyam na anibersaryo na sa kasalukuyan ay mayroon nang pitumpot-pitong
(77)kasapi.
Noong ika-9 ng Setyembre 2015, narehistro ang Foundation sa Security Exchange Commission (SEC) sa bagong pangalan na Sr. Jackie’s H.O.M.E for Special Children Inc. at sa taon ding ito kinilala ng City Government of Antipolo ang programa na ginagawa nito para sa bayan ng Antipolo. Ang nasabing pagkilala ay naging malaking inspirasyon para sa lahat upang ipagpatuloy ang ating paglilingkod.
Taong 2011. Madalas akong maanyayahan
ng isa sa family friends sa mga pagtitipon sa Antipolo. Lagi naman akong
interesadong dumalo: sa mga trainings at seminar, libreng sine at pa-concert ng
Crossroads, at marami pang ibang activities. Masaya rin at enjoy namang lahat
ang mga isinasama ko sa mga pagtitipon na ito. Doon ko rin nakilala at nakasama
ang mga empleyado ng Crossroads, hanggang sa maging pamilyar na sa akin ang
Antipolo. Unti-unti na ring ibinahagi ni Ate Sheila ang plano ni Father
Clifford na magtatag ng isang Foundation para sa mga batang may kapansanan
hanggang sa inanyayahan na ako na magtrabaho sa Foundation na ito. Natuwa naman
ako at mayroong naniwala at nagtiwala sa
aking kakayanan. Kaya lang hindi naging madali ang aking ginawang desisyon.
Maraming alinlangan: ako’y elderly na, baka hindi ko na kayanin; maraming amo,
mahirap ang trabaho, at baka mas mahirap ang aking magiging katrabaho.
Pinagnilayan ko ang paanyaya. Sa unang
pagkakataon, ako ay magtratrabahong may sweldo.
Hindi gaya noong ako’y nagtratrabaho sa Payatas na boluntaryo.
October 2011 noong ako’y nagsimula sa
Crossroads H.O.M.E. for Special Children, Inc. Halos puro seminar patungkol sa
Community Based Rehabilitation ang ginawa. Medyo mahirap ang paglunsad pero
hindi sumuko ang aming trainor, kaming mga bagong staff at ang Founder na si
Fr. Clifford Gavina. Napagtagumpayang itatag ang Foundation.
Thankful ako na ngayong 2020 ika 9th
year anniversary na at patuloy pa rin ang Foundation sa kabila ng maraming
balakid at pagsubok. At nagpapasalamat din ako sa mga naging kasama ko mula
noon at hanggang ngayon dahil sa mga naibahagi nila sa akin na mga kaalaman at
karanasan, respeto at tiwala. Asahan
ninyo na patuloy akong maglilingkod sa Foundation. Buo ang aking suporta!
Estela P. Rivera
Community Organizer
… a new family to lean on
I started in
Crossroads H.O.M.E. for Special Children through the invitation of a friend. My
daughter, Cherry Red, is mute and deaf. It was not easy for us, her family, to
accept the fact about her condition but with Crossroads, we found a new family
to lean on.
The program of the Foundation motivates each member to be thrifty and money-wise. In our Self-Help Group, we have savings wherein we can borrow money to start a small business. It regularly distributes goods, vitamins, rice and many more, most of which come from their very supportive and kind-hearted partners that the enthusiastic staff work with. The National Council of Disability Affairs also helps the Foundation thru coordinating with the local government in the procurement of hearing aids for members with hearing impairment, white canes for the blinds, and wheelchairs for the members with cerebral palsy. Even in the midst of Corona virus, the Foundation does not stop in extending help to its needy members: the staff and parent-leaders distribute rice and groceries, we withdraw from the interest of our savings to buy basic commodities and distribute them to the members who need them most. Indeed, we are very lucky that we are part of Crossroads H.O.M.E. for Special Children.
Happy 9th Anniversary to us all and I’m looking for more to be with you. God bless us all!
…they are no different
I always remember the outdoor activities which I expect to happen again soon: the tree planting activities wherein we gain wonderful experiences with God’s creation, the leadership trainings and workshops that boost our learning skills and confidence, the “Family Day Celebration” with our families where we and our children get to slide and swim in pools, share fun stories and bloopers to make our day complete, the annual Christmas party that truly warms our hearts and for making us feel that we are a family. Tired and exhausted we may have been, but seeing the faces of our special children painted with nothing but joy and pure happiness is enough compensation. How great and wonderful these experiences are that they do not feel different from us.
As parents, we
hope and pray that this pandemic will soon come to its end. Our special children deserve to go out and
have more of these experiences.
Mhel
"You can hear with your eyes and you can speak with your hands"
A silent world,
that's what some people call the world of mute and deaf people. Allow me to
share a story of one of them, of someone close to my heart…my sister. Her name
is Jessica and she was born with speech and hearing impairments. Having this
kind of disability in our society is a stigma. Some people look at them as
useless members of the society because they are DISABLED. Jessica, as a child,
is a shy type and not expressive person. As much as we wanted to help her to
get at least a check up to know her condition, we just cannot because we were
financially unstable. Until one day, it was in 2011, when one organization
opened its door to Jessica and to others like her. It was only during that time
that we were able to understand Jessica’s condition and needs. Aside from
helping us with our basic needs, the organization also helped us financially
when my sister had to undergo eye surgery.
Jessica is now 21
years old. From being an introvert child, she is now a cheerful, creative and
loud person (literally, especially when she watches her favorite Korean
dramas). She dances well and she loves to sew clothes for her dolls and dogs.
She also helps us in doing some household chores and she can now express
herself confidently to other people. There is great improvement not only in her
physical well-being but also in her behavioral and psychological make up.
She will never
achieve this kind of progress without Crossroads H.O.M.E. for Special Children.
Truly, we are more than grateful and blessed that we found a group of people
that has a compassion to help children with special needs like my sister,
Jessica. Thank you for being an instrument to open our eyes that DISABILITY
WILL NEVER MAKE GOD LOVE THEM LESS.
Their world is not silent after all.
To my sister and to all the members of Crossroads H.O.M.E. for Special Children, you are not SPECIAL because you are DISABLE but because you are God’s WONDERFUL CREATION.
Angelica Tomorogo
May pondo pa rin kami…
Ang anak po namin ay si Johny Maming at siya ay may hearing impairment. Sa ngayon ay okay na siya dahil napa check up na siya sa ENT sa Sto. Thomas. Nalaman po namin kung hanggang saan ang depekto niya sa pandinig at tainga. Sa amin at sa iba pang mga kasamahan, naging malaking tulong ng itinatag namang savings group sa bawat sitio. Nakukuha naming dito ang pangangailangan naming sa pinansiyal, nakakatulong bilang puhunan sa mga hanap-buhay ng mga nanay o bawat member nito. Sa panahon ngayon ng pandemic ay may pondo pa rin kami.
Salamat, Crossroads H.O.M.E. for Special Children. May God bless us all!
Ate Rosemarie
Makabuluhang
layunin…
Ako ay si Miriam
De Luna 44 taong gulang ngayong taong 2020. Ang kasama ko sa buhay ay si
Florante Bautista Jr. Kami ay nagkaroon ng anak na lalaki nong 2010. Siya ay si John Paul, at siya ay may Down
Syndrome. Sa madaling sabi, siya ay
isang Special Child. Makalipas ang 7 buwan mula noong siya’y ipinanganak ay
nakilala namin ang Crossroads H.O.M.E. for Special Children na itinatag ni
Father Clifford Gavina, MSHR. Nakilala din namin ang kanyang mga kasama na sina
Ate Sheila, Ate Sol, at Ate Estela, na kanyang naging katuwang upang
maisakatuparan ang ibat-iba ngunit makabuluhang layunin at programa ng
Foundation na naging malaking tulong sa pamilya naming may mga special
children.
Ipinagpapasalamat ko ang medical help ng Foundation para kay John Paul. Wala kaming binabayaran sa ospital sa tuwing siya’y nagpapacheck up. Ako at ang aking buong pamilya ay bumabati sa Crossroads H.O.M.E. for Special Children ng HAPPY 9th ANNIVERSARY!
Keep safe everyone. Stay H.O.M.E. with God.
Ang inyong kapuso, kapamilya, at kapatid,
Miriam Reyes De
Luna
ENTRY 1
Ako si Bro. Reynaldo
kung tawagin ay boss Rey. Dati’y pumapalag ako nang ako’y dadalin sa Crossroads
Center at nang pagkadating ko doon ako’y galit na galit sa mga kapatid ko pero
ng lumipas ang isang buwan, napagisip-isip ko na mabuti pala na ako’y dinala
dito sa center dahil kung pulis pa ang nakahuli sa akin sigurado sa bilangguan
ako. Maganda na dito sa Crossroads, masaya, malinis ang kapaligiran at maganda
ang mga itinuturo ng mga staff at mas maganda pa kaysa sa mga school na
pinapasukan. Dito kasi ang mga itinuturo ay para sa sarili at kung pano ang
pakikiharap sa tao ng maganda, na kung pano rumespeto at kung papano rin
makakaiwas sa mga hindi magagandang bisyo. Nagpapasalamat talaga ako ng malaki
sa Diyos dahil nakaiwas na ako sa mga kaibigan kong mga addict, malamang
nagsawa na sila sa akin kahihintay dahil halos 1 ½ year na ako dito sa
Crossroads Center. Kaya hindi ko sisirain ang recovery ko dito sa center at
hindi mabibigo mga pamilya ko sa aking pagbabago at hindi masasayang mga pera
nila at panahon sa akin. Ipapakita ko sa kanila na talagang ako’y nagbago na at
hindi na drugs ang hahanapin ko, babae na lang hahanapin ko para magka-pamilya
na rin at magka-anak, para pag nagka-edad na ako ay may gagabay sa akin at para
pag mahina na ako ay may mauutusan akong mga anak ko at suporta din ng magiging
asawa ko. Naisip ko rin na sayang lang mga perang ipinangbibili ko ng shabu at
marijuana dapat pala ito’y itinatabi ko para sa oras na importanteng
pangangailangan ay may bubunutin ako o gagastusin kasi mahirap ding kapos sa
pera at mahirap ding mangutang kung walang mauutangan. Kaya gagawin ko ay
mamahalin ko na lang ng mabuti ang mga perang dumadating sa akin at mananalig
ako ng lubos sa Panginoong Diyos dahil ako’y ipinadala dito sa Crossroads
Center at dito’y nadadama ko na ang aking pagbabago sa aking sarili. YES! YES!
YES! CROSSROADS CENTER!
Entry 2
Love
of family surrounds us in gentility, yet we often turn our backs walking
towards into darkness. I want to bring an end to this foolish pattern. For once
I’ll let myself give in to the serenity of love and breathe in the joy of life.
I let my days pass smiling upon others while
reaching out to my hands in kindness and forgiveness. I should speak from the
center of my existence so that others may know what is within my heart. My we
each feel the endless depth of the touch of love that keep us in and around us.
Finding
love within, we then begin to share our fullness with others. Once you see the
love within yourself you will then see it everywhere
Bro.
Rafael
ENTRY 3
Ako si Bro. Jay-O, 29 y/o at nakatira sa Tondo, Manila. Halos isang dekada na rin akong on and off sa paggamit ng ipinagbabawal na droga. Akala ko noong una ay masaya, hanggang dumating na sa punto na halos lahat ng importanteng bagay, ultimo mga mahal ko sa buhay ay unti-unti nang nawala at nasira. Sinira ng droga ang lahat ng aking pangarap. Na-depress ako, gumuho ang mundo ko. I am totally broken.
Akala ko’y wala
ng saysay ang buhay ko. Isang malaking milagro ang nangyari sa buhay ko simula
nang nadala ako dito sa Crossroads H.O.M.E. for Recovery. Naalala ko noong
nagpa-activity ang isang intern sa UST (for detoxification) kung ano raw ang
wish ko, isinulat ko ay “Peace of Mind”. Masyado na kasing magulo ang pag-iisip
ko noong panahong iyon hanggang sa nagkaroon ng recommendation sa ’kin for
rehabilitation. Dito sa Crossroads,
tinulungan nila akong kalimutan ang lahat ng hindi magandang nangyari sa akin
sa labas. Binigyan nila akong muli ng
“tiwala at responsibilidad”, mga bagay na nawala sa akin noong ako’y nasa labas
pa. Dito natutunan kong pumikit, pumikit ng matagal at manalangin. Natuto akong
ibalik ang tiwala ko sa Diyos, hayaan ang lahat ng mga nangyaring hindi maganda
sa akin, at hayaan ang Diyos. Let go and let God. Tinulungan din nila akong maging optimistic
sa mga bagay-bagay, at higit sa lahat sila ang naging tulay para maayos muli
ang nasira kong pamilya.
I AM PROUD TO BE
A CROSSROADS BABY! 😊
Entry
4
-
Nakakalibang
na kapaligiran.
-
Nagbibigay
nang lungkot at kaligayahan.
-
Nakakatuwang
pagmasdan, kailan ma’y di mo malilimutan.
-
Panahon
ay lumilipas, ngunit sa akin ay mga natutunang walang kupas
-
Ang
lahat nang nakaraan ay hinubog para sa kaalaman.
-
Magmasid
at mangarap sa tulong ng Diyos ako ay nagpapasalamat.
-
Ang
buhay sa crossroads ay may kinabukasan.
Ako
si Jethro na nabigyan ng pagkakataon manirahan sa bahay ng pagbabago. Dito
unti-unti kong ibinabalik ang tunay kong pagkatao, ang pamamahal sa sarili at
pagmamahal sa kapwa. Sa tulong ni Tatay Clifford, ng mga kapatid at buong
pamilya ng Crossroads, ako ay buong pusong nagpapasalamat sa Panginoon sa
pagmamahal atbiyayang aking natanggap.
ENTRY 5
Nagkaroon ng kulay ang buhay ko dito sa Crossroads. Ang Diyos ang gumawa ng paraan para baguhin ko ang pananaw ko sa buhay. Ngayong ako’y maayos na at nasa tamang direksyon na ako. Ipinapangako ko sa aking Ina na hinding-hindi ko na sasayangin ang lahat ng mga pagkakataon na ibinibigay niya sa akin. Naaalala ko noong birthday ng aking Ama, umiiyak siya sa akin at nakikiusap na ako’y magbago na pero hindi ko siya pinakinggan. Wala na aking Ama at hindi na niya nakita pa ang aking pagbabago. Kung nakinig lang sana ako sa kanya noon, baka kasama ko pa siya hanggang ngayon. Sa aking mga magulang, salamat sa pag-aaruga, pagmamahal, at walang hanggang pang-unawa. Patuloy akong magsusumikap upang makamtan ng lubusan ang pagbabagong inyong pinapangarap para sa akin. Ako si Bro. Erwin, 31 years old, taga Marikina City.







Comments
Post a Comment